Achtergrond van Lanzarote

Het veelzijdige Lanzarote, gelegen in de Atlantische Oceaan, biedt u zonnige witte en zwarte stranden die een imponerend woest landschap omgeven.

Geschiedenis

Bron: Gelicenseerd door Royal Vakanties

Aangenomen wordt dat Feniciërs, afkomstig uit wat nu Libanon heet, tussen 1100 en 800 voor Christus als eerste voet aan wal op Lanzarote hebben gezet. Archeologisch is hiervoor geen bewijs gevonden. Rond het jaar 1300 wordt Lanzarote een regelmatige bestemming van Noord-Afrikaanse en later Europese avonturiers en handelaars. In 1402 vormt de verovering door de Normandiër Jean de Béthencourt het begin van de moderne kolonisatie. Aan het eind van de 14e eeuw worden alle Canarische Eilanden onder de kroon van het Spaanse Castilië gebracht. In de 18e eeuw verwoesten vulkaanuitbarstingen van Timanfaya een derde van het eiland. Daarom vindt na de laatste grote uitbarsting in 1824 veel emigratie plaats. Tijdens de dictatuur van Franco zijn de Canarische Eilanden het armste gebied van Spanje. Door de toename van het toerisme en de aansluiting van Spanje bij de EU neemt de welvaart op Lanzarote toe. De kunstenaar César Manrique zorgt vanaf 1968 dat de toeristische infrastructuur perfect samengaat met de natuurlijke kenmerken van het eiland. Zijn stempel drukt nog altijd op de bebouwing en de vele attracties. Het toerisme is inmiddels uitgegroeid tot de belangrijkste pijler van de plaatselijke economie.

Ligging

Bron: Gelicenseerd door Royal Vakanties

Lanzarote ligt in de Atlantische Oceaan op 130 km van de kust van Afrika ter hoogte van het Westelijk Sahara gebied van Marokko. Het is 60 kilometer lang en maximaal 21 kilometer breed. Samen met de bijbehorende kleinere eilanden La Graciosa, Alegranza en Montaña Clara is Lanzarote 846 km² groot. In grootte is het hiermee na Tenerife, Fuerteventura en Gran Canaria het vierde eiland van de Canarische Eilanden. Lanzarote is het meest noordelijke van de Canarische eilanden. Het buureiland Fuerteventura ligt slechts 11 kilometer zuidelijker.

Bevolking

Bron: Gelicenseerd door Royal Vakanties

Lanzarote telt circa 140.000 inwoners, waarvan ongeveer de helft in de hoofdstad Arrecife woont. Veel inwoners hebben bloedbanden met Spanje, maar onderscheiden zich graag van het vaste land. Naast de lokale bevolking wonen er op Lanzarote veel Zuid-Amerikanen, Britten en andere buitenlanders, die er genieten van een zonnig pensioen. De voertaal op Lanzarote is Spaans. In de toeristische gebieden wordt goed Engels en Duits gesproken.

Bron: Gelicenseerd door Royal Vakanties

Landschap

Bron: Gelicenseerd door Royal Vakanties

Lanzarote is een vulkanisch eiland. Het landschap is voor een groot deel bedekt met verschillende lagen gestold lava. Over het hele eiland zijn circa 300 kraters en vulkaankegels verspreid. Dit woeste landschap heeft een imponerende schoonheid en oefent een enorme aantrekkingskracht uit op toeristen. De eilandbewoners hebben de woeste natuur van Lanzarote goed naar hun hand weten te zetten, waardoor groen op veel plekken de boventoon voert. In het landschap zijn palmbomen, cactussen, groentes, bloemen en zelfs wijnbouwgebieden verrezen. Uit respect voor het werk van de inwoners en de uniekheid van het eiland is Lanzarote door UNESCO toegevoegd aan de lijst van Wereld-Biossfeerreservaten. Lanzarote wordt omringd door de schone, diepblauwe zee. Langs de kust liggen verschillende mooie baaien en stranden.

Architectuur

Bron: Gelicenseerd door Royal Vakanties

De architectuur is op Lanzarote vrijwel synoniem aan César Manrique. Deze kunstschilder, beeldhouwer, architect en bouwadviseur, keerde na een periode in Amerika in 1968 terug naar zijn geboorte-eiland Lanzarote. Samen met de toenmalige bestuurder van het eiland heeft hij vorm gegeven aan de ontwikkeling van het opkomende toerisme. Het doel was om met name de bouwstijl eenduidig te houden en deze zo goed als mogelijk in te passen in het natuurlandschap. Zo zijn er op Lanzarote geen torenflathotels als op de andere Canarische eilanden en zijn de meeste gebouwen wit. De bestaande attracties zijn door hem ontwikkeld tot een soort kunstwerken met bijpassende en zeer ver doorgevoerde thema’s. Manrique is in 1992 bij een ongeval om het leven gekomen, maar zijn ideeën worden ook nu nog strak aangehouden. Dit is goed te zien in bijvoorbeeld de inrichting van de attracties en de kleding van de medewerkers. Voorbeelden hiervan zijn Jameos del Agua, Mirador del Rio, El Diablo, Jardin de Cactus, Casa Museum del Campesino en Cueva de los Verdes en zijn als museum ingerichte eigen huis Fundación César Manrique.